SYNTEZA SYNODALNA – DOROŚLI
| Część I Kościół marzeń | Kościół, który będzie konkurencją dla rozmaitych stowarzyszeń, sekt, które obecnie narzucają swą aktywność, gdyż wszystko co one proponują mieści się w nauce Kościoła: miłość bliźniego, dowartościowanie każdego z nas, bowiem Bóg kocha wszystkich i każdego obdarzył godnością Kościół, który nie podważa doktryn wiary w którym grupy parafialne prowadzą świeccy ale ksiądz jest obecny – to ważne i potrzebne, by czuwał nad prawdą teologiczną i jednością z kościołem. Kościół, który broni wolności sumienia a nie decyduje za wiernych np. „wszyscy w maseczkach” albo „szczepimy się” czy „komunia na rękę”. Kościół, który nie jest zamknięty, który sprawuje Eucharystię nawet na dworze, jeśli są ograniczenia. taki, w którym współczesny wierny potrafi obronić Kościół i wiarę katolicką, odeprze zarzuty. W którym apologetyka będzie bardziej brana pod uwagę. Kościół, w którym wierni idą razem, w którym jest jedność i dobre wzorce który wspomina Polaków kapłanów i krzewi historię narodu, który przeprowadzi naród w nowych czasach w ufnym zawierzeniu Jezusowi i Maryi Kościół silny, wolny, niezależny od świata i władzy świeckiej, gdzie Papież nie zamyka kościołów i nie pozbawia wiernych Eucharystii, wolnego wyboru w sprawie szczepionek Kościół trzymający się tradycji, Chrystocentryczny, zbierający się wokół Eucharystii, Kościół stający w prawdzie, który jasno nazywa grzech grzechem a zło złem |
| Część II Odpowiedzi w temacie 1 Idąc razem | idziemy razem z ludźmi wierzącymi, z rodziną, razem do kościoła, docenienie wartości Eucharystii – dawanie świadectwa wiary, także w życiu codziennym (troska o zbawienie bliskich); razem z członkami różnych gr. duszpasterskich. idziemy razem w jednej wierze – nie w wielu wiarach i wierzeniach trud iść razem z kimś kto nie zgadza się ze mną w podstawowych, najważniejszych dla mnie wartościach, nie należy się zamykać na inaczej myślących, ale jest to trudność trud przyjaźnić się z kimś, kto podważa moje wartości w relacji z osobami niewierzącymi chcemy przyjmować postawę apostołów, czynnie zachęcać do poznania Jezusa, z dumą, pokojem i miłosierdziem z braćmi prawosławnymi i protestantami iść w dialogu pełnym miłości by iść razem w parafii ważne jest posłuszeństwo ks. Proboszczowi Obawy: uważać by pójście z niewierzącymi /inaczej myślącymi nie osłabiło mojej wiary, by nie wprowadzić rozluźnienia w kościele, jak na Zachodzie widać wyraźny rozdźwięk między kapłanami w świecie – Krytyka Ojca św. Franciszka pogłębia rozłam, daje zły przykład – przeciętny chrześcijanin, który ma słabą wiarę, odchodzi brak w Kościele młodych ludzi – zwrócić uwagę na katechezę dzieci, wybierać dobrych katechetów – nauczycieli wiary i wychowawców, zweryfikowanie programu nauczania religii, dzieci uczyć w większym stopniu modlitwy i miłości do Pana Boga, bez sztywnych zasad jak przy nauczaniu innych przedmiotów brak chrześcijan żyjących w związkach niesakramentalnych, dość mało katolików w wieku średnim czy nasze głosy będą wysłuchane? Dlaczego świeccy zostali zaproszeni do synodu? Podjęte bardzo ważne tematy – potrzeba wiedzy teologicznej. Obawa, że zmiany w Kościele zostały już zaplanowane, że hierarchowie kościoła chcą przerzucić odpowiedzialność na świeckich, a po dokonaniu zmian usprawiedliwią swoje decyzje wolą ludu obawa o pozór synodalności i otwartości Kościoła obawa przed światową religią transhumanizmu, ideologii Klausa Szwaba, która przenika świat Europy zachodniej i zachodni Kościół Postulaty: by bardziej iść razem: wspólne rekolekcje i spotkania – wzajemne ubogacenie i wymiana doświadczeń przedstawiać wartości chrześcijańskie jako wartości ogólnoludzkie większa integracja parafian, kontaktu między parafianami, pragnienie bycia poznanym przez księdza i innych parafian, potrzeba bliskości i dowartościowania potrzeba rozwijania i ożywiania gr. duszpasterskich, wykorzystywania w nich talentów plus – wiele grup duszpasterskich i ich otwartość daje możliwość przyłączenia się potrzeba organizowania modlitwy uwielbienia poddanie działalności Kościoła lepszemu public – relations, przedstawić lepiej propozycje jakie oferuje nam Kościół bardziej zadbać o piękno liturgii, ważna jest tradycja kościoła ale też nowe pieśni; rozśpiewać Kościół uwzględniając potrzebę zróżnicowania tempa i nastroju poszczególnych pieśni, by ukazać radość w Kościele dawać co dzień świadectwo, nie wstydzić się modlitwy; przyznawać się do Chrystusa, przedstawiać dary, którymi Bóg nas w Kościele obdarował reagować na opinię o Kościele, dostrzegać nie wyłącznie zło i grzech, ale także dobro, które współczesnemu światu daje Kościół; zło należy rozliczyć i karać zapraszać do wspólnot ludzi stojących z boku pragnienie, by duszpasterze byli przewodnikami swoich parafian, by bardziej kategorycznie rozstrzygali spory o różnice w przeżywaniu wiary, np. sposób przyjmowania Komunii św. by nie dochodziło do animozji wśród tych, którzy już w Kościele są, by nie dopuszczali do podważania autorytetu Papieża potrzeba odważnych i prawych duszpasterzy, broniących tradycji Kościoła, by hierarchowie odpowiadali za wiernych potrzeba podążania za pasterzem, nie prowadzenia ich pragnienie odbudowy autorytetu Kościoła – Kościół musi iść w prawdzie, nie w kłamstwie i chaosie |
| Odpowiedzi w temacie 2 Słuchanie | konieczność odróżnienia słuchania jako wysłuchiwania kogoś od słuchania jako bycia posłusznym jako katolicy – powinność słuchania (też w znaczeniu posłuszeństwa) Ojca Świętego, biskupów, księży oraz przewodników duchowych ważne, by Hierarchia Kościelna trwała w depozycie wiary obawa: powszechny dostęp do informacji, natłok, powoduje, zagubienie potrzeba nauczenia się wybierania, co jest warte słuchania, konieczne pogłębienie wiedzy religijnej Katolików – katecheza, formacja w grupach duszpasterskich o różnej duchowości W K. Katolickim nie ma ludzi wykluczonych, każdy może uczestniczyć w życiu Kościoła obawa o wprowadzenie zamętu w Kościele przez osoby, które mają intencję szkodzić wierni mają potrzebę bycia wysłuchanym i znalezienia przestrzeni do mówienia, do wprowadzania nowych rzeczy – brak powoduje odchodzenie do innych parafii, gdzie to znajdują postulaty by księża bardziej słuchali wiernych, wiedzieli czym żyją, jakie mają problemy, gdy nie słuchają, mówią kazania oderwane od rzeczywistości, nie trafiają do ludzi potrzebna kontaktu bezpośredniego, otwartości z parafianami wprowadzać dobre zwyczaje: ksiądz wychodzi po Mszy do ludzi, wita się z nimi, rozmawia, ma dla nich czas. Niedziela powinna być świętem w parafii. Zaproszenie na „herbatkę” np. co niedzielę inna grupa parafialna, inna ulica parafii. Może „kolęda całoroczna” – jeden dzień w tygodniu ksiądz idzie do parafian – na zaproszenie, kto chce zaprasza. Księża boją się chodzić po domach, bo może to być źle odbierane – grzechy kościoła to spotęgowały brak w kościele miejsca na wymianę myśli, na porozmawianie gdy są jakieś wątpliwości. Na porozmawianie o bieżących bolączkach, problemach. Na propozycje duszpasterskie, pomysły na organizację życia parafii Księża są zbyt zajęci. Ksiądz by być duszpasterzem musi mieć czas dla parafianina. Nie jest dobrze, że księża uczą w szkołach – są obciążeni, zajęci. Często do tego nie przygotowani. Seminarium odrywa młodych ludzi ze świata. Często po kilku miesiącach w seminarium chłopcy już nabierają „manier” księżowskich, tzn. sztywności, dystansu, sztucznego uduchowienia. To nie jest dobre. Formacja w seminarium powinna iść w parze z formacją wśród ludzi, w grupach parafialnych, pielgrzymkach, wyjazdowych rekolekcjach. Seminaria powinny dawać możliwość poszukiwania własnych predyspozycji, poznania własnej osobowości. Nie każdy nadaję się do uczenia w szkole. Doświadczenie pokazuje, że w szkołach katecheza nie robi niczego dobrego. Katecheza w szkole to przykład zbytniego otwarcia na wszystkich – to powoduje rozmycie duchowości, traci się jakość. Katecheza powinna wrócić do parafii. Chodziliby ci, którzy chcą, ci którym zależy. Trudno też wymagać że ten sam ksiądz będzie dobrze prowadził grupę dziecięcą, młodzieżową czy dorosłych. To normalne, że każdy sprawdza się w czymś innym. |
| Odpowiedzi w temacie 4 Celebrowanie | BLASKI dbałość o szczegóły liturgii w naszej parafii ministranci są świadomi znaczenia wykonywanych funkcji, lektorzy dobrze przygotowani piękno liturgii, w którą zaangażowanych jest wiele grup jednocześnie CIENIE wierni nie wiedzą, co się dzieje na Mszy, w czym uczestniczą, brak formacji dorosłych poza służbą liturgiczną w podejmowanie funkcji liturgicznych angażowane jest wąskie grono osób brak wypracowanego sposobu, który angażowałby więcej ludzi w podejmowanie funkcji gdy podejmuje się jakąś funkcję dużo uwagi poświęca się temu, żeby została poprawnie wykonana i to wytrąca ze skupienia umniejszenie znaczenia obecności na Eucharystii przez pandemię – większe przyzwyczajenie do uczestniczenia on-line mniejsza liczba wiernych w kościele i brak aktualnej wizji na zwiększenie liczby wiernych, lęk przed odejściem części wiernych zauważalny brak ministrantów brak wizytowania chorych przez szafarzy nadzwyczajnych z Komunią Świętą (wstrzymane przez pandemię) obawa o jedność i liczebność Kościoła brak przeciwwagi Kościoła na wpływ zewnętrznych czynników medialnych złe wzorce prezentowane przez niektórych księży brak dyscypliny u części duchowieństwa NADZIEJA NA PRZYSZŁOŚĆ liturgię przeżywa się wyjątkowo, gdy cała dana grupa duszpasterska jest zaangażowana w wypełnianie funkcji postulaty: uświadomić, że Eucharystia jest najważniejsza poprawić znajomość pieśni liturgicznych wprowadzić chwilę ciszy po Komunii Św. przed rozpoczęciem Mszy wspólnie odmówić modlitwę do Ducha Św. – prosić o skupienie i dobre przeżycie Mszy przeznaczenie części kazania na omówienie etapów Mszy nadzieja na przyszłość w modlitwie i działaniu Ducha Świętego powrót nadzwyczajnych szafarzy do wizytowania chorych udział szafarzy w formowaniu ministrantów |
SYNTEZA SYNODALNA- MŁODZIEŻ
| Charakterystyka uczestników: 1. Oaza młodzieży 9 osób, wiek 13-25 lat 2. Młodzież przygotowująca się do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania, wiek 14-15 lat, 40 osób W każdej przestrzeni wpisujemy głos większości – ustalony poprzez konsensus, bez głosowania oraz dodajemy raport mniejszości (czasem może to być wyraźnie odmienny głos nawet jednej osoby). |
| Kościół marzeń | – marzenie, by w Kościele zdarzył się cud, by coś się zmieniło – Kościół, który skupia się na Bogu – Kościół w którym kocha się bliźniego – by był to naturalny odruch ludzi, którzy do niego należą – w którym ludzie są uśmiechnięci, szczęśliwi, radośni – w którym ludzie zagubieni znajdą pomoc i przyjmą zbawienie – w którym ludzie chodzą na Msze nie z przyzwyczajenia – w którym jest jedność – Kościół, który skupia sią na przeżywaniu sakramentów, który podkreśla ważność Eucharystii, który dba o oprawę Mszy, daje jej czas, korzysta z komentarzy, kadzidła i innych darów Bożych, które wspierają skupienie i rozumienie mszy, i innych sakramentów |
| Nadzieje związane z Kościołem | -Msze przyjazne młodzieży, z oprawą muzyczną uwzględniającą młodzież, mniej monotonne – pragnienie prawdziwego spotkania z żywym Jezusem – Kościół pomaga przetrwać trudne chwile, daje otuchę w chwilach upadku – nadzieja, że będzie otwartość na każdego, przyjazna atmosfera – Dziurę pokoleniową można załatać poprzez zachęcanie młodzieży do wstępowania do grup dla dorosłych, np. róż różańcowych. Można to fajnie zrobić, pokazać zalety takiej modlitwy – przeniesienie Katechezy z powrotem do Kościoła, albo zupełnie zrezygnowanie z niej, albo jeśli już ma być w szkole, to uczynienie z niej wymagającego przedmiotu! – Skupienie się na formacji młodzieży i dorosłych |
| Obawy związane z Kościołem | W kwestii Księży: -Ludzie bardziej niż katechezy na kazaniach potrzebują ewangelizacji i świadectwa -Ludzie potrzebują relacji z duszpasterzem -Księża są wypaleni rutyną i monotonią -Księża również mogliby korzystać z psychologów -Nie każdy ksiądz nadaje się do pracy w szkole- może lepiej zostawić to katechetom? -Księża mają ewidentne braki edukacyjne jeśli chodzi o duszpasterstwo, często nie wiedzą na co się porwali, i mają pretensje do ludzi, którzy oczekują, że będą pasterzami, że będą wspierać grupy i jednostki. -Księża często przejawiają brak wystarczającego szacunku do liturgii- np. Odprawiają ją szybko, głosem robota, machają Ciałem Chrystusa czy korporałem. To sprawia, że zabijają w ludziach wiarę, i sieją zgorszenie. -Księża nie wkładają serca w spowiedź, odklepują to -Może dobrze byłoby posłać kleryków najpierw na rok do normalnej pracy, bo są zupełnie oderwani od rzeczywistości jako księża. W kwestii duszpasterstwa: -Problem z duszpasterstwem mają osoby pracujące zmianowo- nie mogą często brać udziału w mszach codziennych ani regularnie w jakiś spotkaniach. W takim wypadku, poza Różami różańcowymi, ciężko o jakiekolwiek duszpasterstwo -Grupy są hermetyczne -Księża nie wołają do grup, nie wołają do posługi. Mogliby. -Nowe grupy np. powstające przez nowych mieszkańców, często są organizowane spontanicznie, i przez to szybko giną, bo nie są dobrze przemyślane. Inne: -Przerost tradycji narodowych utrudnia Ekumenizm. -Mamy dość KATOKULTU- deifikowania Matki Bożej jako tej która jest boska, bo się taka urodziła, spamowania Janem Pawłem II, i czczej gadaniny oderwanej od rzeczywistości -Zachowanie dorosłych demotywuje młodych do chodzenia do kościoła -w kwestii Covid 19- Covid nie usprawiedliwia tego co się stało w duszpasterstwie. Dla wielu mógł być po prostu pretekstem. Czystki w ten sposób uczynione może są bolesne, ale potrzebne i dobre. |
SYNTEZA SYNODALNA – DZIECI
Dziesięcioro dzieci z parafii, wiek 7-10 lat
| Kościół marzeń | – Kościół, w którym możemy zobaczyć cuda – Kościół, w którym księża są odważni – Kościół, w którym jest śpiew i Wujek Ksiądz |
| Nadzieje związane z Kościołem | – uczymy się od Jezusa – rozmawiamy z Jezusem – poczucie bezpieczeństwa – chęć odkrywania świata i pokonywania wszelkich trudności z Jezusem – chęć dzielenia ważnych chwil z Jezusem – poczucie sens swojego uczestniczenia w grupie przy parafii – świadomość potrzeby istnienia Kościoła by korzystać z sakramentów, by być zbawionym – ciekawa katecheza |